"A SECRET FOR TWO" by Quentin Reynolds

Montreal is a very lage city. Like all Large cities, it has small streets. Streets, for example, LikePrince Edward Street-only four blocks Long. No one knew Prince Edward Street as well as Pierre Dupin. He had delivered milk to the families on the street for thirty years.

For the past fifteen years. a large white horse pulled his milk wagon. In Montreal, especially in the French part of the city, animals and children are often given the names of saints. Pierre's horse had no name when it first came to the milk company. Pierre was told he could use the horse. He moved his hand gently and lovingly across the horse's neck and sides. He looked into the animal's eyes.

"This is a gentle horse," Pierre said. "I can see a beautiful spirit shining out of its eyes. I will name him after Saint Joseph, who also was a gentle and beautiful spirit."

After about a year, the horse, Joseph, got to know every house that received milk, and every house that did not.

Every morning at five, Pterre arrived at the milk company's stables to find his wagon already filled with bottles of milk and Joseph waiting for him, Pierre would call, "Bonjour, my old friend," as he climbed into his seat, while Joseph turned his head toward the driver.

The other drivers would smile. They said that the horse smiled at Pierre.

Then Pierre would softly call to Joseph, "Avance, mon ami." And the two would go proudly down the street. Without any order from Pierre, the wagon would roll down three streets. Then it turned right for two streets, before turning left to Saint Catherine Street. The horse finally stopped at the first house on Prince Edward Street. There, Joseph would wait perhaps thirty seconds for Pierre to get down off his seat and put a bottle of milk at the front door. Then the horse walked past the next two houses and stopped at the third. And without being told,Joseph would turn around and come back along the other side. Ah yes, Joseph was a smart horse.

Pierre would talk about Joseph. "I never touch the reins. He knows just where to stop. Why, a blind man could deliever my milk with Joseph pulling the wagon."

And so it went on for years-always the same. Pierre and Joseph slowly grew old together. Pierre's huge walrus mustache was white now and Joseph didn't lift his knees so high or raise his head quite so much. Jaeques, the bossman of the stables, never noticed that they both were getting old until Pierre appeared one morning carrying a heavy walking stick.

"Hey, Pierre," Jacques laughed. "Maybe you got the gout, hey?"

"Mais oui, Jacques," Pierre said. "One grows old. One's legs get tired."

"Well, you should teach that horse to carry the milk to the front door for you," Jacques told him. "He does everything else."

The horse knew every one of the forty families that got milk on Prince Edward Street. The cooks knew that Pierre could not read or write; so, instead of leaving orders in an empty milk bottle, they simply sang out if they needed an extra bottle. "Bring an extra bottle this morning, Pierre," they often sang when they heard Pierre's wagon rumble over the street.

"So you have visitors for dinner tonight," Pierre would happily answer.

Pierre also had a wonderful memory. When he arrived at the stable he always remembered to tell Jacques, "The Pacquins took an extra bottle this morning; the Lemoines bought a pint of cream..."

Most of the drivers had to make out the weekly bills and collect the money, but Jacques, liking Pierre, never asked him to do this. All Pierre had to do was arrive at five in the morning, walk to his wagon, which always was in the same place, and deliver his milk. He returned about two hours later, got down from his seat, called a cheery "Au voir" to Jacques, then walked slowly down the street.

One day the president of the milk company came to inspect the early morning milk deliveries. Jacques pointed to Pierre and said, "Watch how he talks to that horse. See how the horse listens and how he turns his head toward Pierre? See the look in that horse's eyes? You know, I think those two share a secret. I have often felt it. It's as though they both sometimes laugh at us as they go off Pierre...Pierre is a good man, Monsieur President, but he is getting old. Maybe he ought to be given a rest, and a small pension."

"Oh but of course," the president laughed. 'I know Pierre's work. He has been on this job now for thirty years. All who know him, love him. Tell him it is time he rested. He'll get his pay every week as before."

But Pierre refused to leave his job. He said his life would be nothing if he could not drive Joseph every day. "We are two old men," he said to Jacques. "Let us wear out together. When Joseph is ready to leave, then I too will do so."

There was something about pierre and his horse that made a man smile tenderly. Each seemed to get some hidden strength from the other. As Pierre sat in his seat, with Joseph tied to the wagon, neither seemed old. But when they finished their work-then Pierre walked lamely down the street, seeming very old indeed, and the horse's head dropped and he walked slowly to his stall.

Then one cold morning Jacques had terrible news for Pierre. It was still dark. The air was like ice. Snow had fallen during the night.

Jacques said, "Pierre, your horse, Joseph, didn't wake up. He was very old, Pierre. He was twenty-five and that is like being seventy-five for a man."

"Yes," Pierre said slowly. "Yes. I am seventy-five. And I cannot see Joseph again."

"Oh, of course you can," Jacques said softly. "He is over in his stall, looking very peaceful. Go over and see him."

Pierre took one step foward, then turned. "No... no ... you don't understand, Jacques."

Jacques patted him on he shoulder. "We'll find another horse just as good as Joseph. Why, in a month you'll teach him to know all the homes as well as Joseph did. We'll...." The look in Pierre's eyes stopped him. For years Pierre had worn a large heavy cap that came down low over his eyes. It kept out the bitter cold wind. Now, Jacques looked into Picrre's eyes and he saw something that shocked him. He saw a dead, Lifeless Lookin them.

"Take the day off, Pierre," Jacques said But Pierre was gone limping down the street. Pierre walked to the comer and stepped into the street. There was a warning shout from the driver of a big truck. There was the screech of rubber tires as the truck tried to stop. But Pierre... Pierre heard nothing.

Five minutes later a doctor said, "He's dead... kilted instantly."

"I couldn't help it," the truck driver said, "He walked in front of my truck. He ... he never saw it, I guess. Why, he walked as though he were blind."

The doctor bent down. "Blind? Of course the man was blind. See those growths? This man has been blind for five years." He turned to Jacques, "You say he worked for you? Didn't you know he was blind?"

"No ... no .. ." Jacques said softly. "None of us knew. Only one... only one knew--a friend of his, named Joseph ... It was... it was a secret, I think, just between those two."

Arthur Schopenhauer

Geboren am 22.2.1788 in Danzig; gestorben am 21.9.1860 in Frankfurt/Main.

Schopenhauer entstammte einer patrizischen Kaufmannsfamilie. Die ungeliebte Kaufmannslehre in Hamburg brach er nach dem Tod des Vaters (1805) ab und übersiedelte zur Mutter nach Weimar, wo diese einen literarischen Salon führte und bald zur berühmten Schriftstellerin avancierte. Seit 1809 studierte er in Göttingen Naturwissenschaften, ab 1811 in Berlin Philosophie. Nach der Dissertation 1813, einer kurzen Zusammenarbeit mit Goethe über die Farbenlehre und dem Zerwürfnis mit Mutter und Schwester zog er nach Dresden. Auf eine Italienreise folgte 1820 der Versuch einer Lehrtätigkeit an der Berliner Universität, die aber an mangelndem Interesse scheiterte, das sich damals vor allem Hegel zuwandte. Von 1831 an lebte er zurückgezogen in Frankfurt/M. als Privatgelehrter und Junggeselle.

--------------------------------------------------------------------------------

"Über die Weiber"

Mit den Mädchen hat es die Natur auf Das, was man im dramaturgischen Sinne, einen Knalleffekt nennt, abgesehen, indem sie dieselben, auf wenige Jahre, mit überreichlicher Schönheit, Reiz und Fülle ausstattet, auf Kosten ihrer ganzen übrigen Lebenszeit, damit sie nämlich, während jener Jahre, der Phantasie eines Mannes sich in dem Maße bemächtigen könnten, daß er hingerissen wird, die Sorge für sie auf Zeit Lebens, in irgend einer Form, ehrlich zu übernehmen; zu welchem Schritte ihn zu vermögen, die bloße vernünftige Ueberlegung keine hinlänglich sichere Bürgschaft zu geben schien. Sonach hat die Natur das Weib, eben wie jedes andere ihrer Geschöpfe, mit den Waffen und Werkzeugen ausgerüstet, deren es zur Sicherung seines Daseins bedarf, und auf die Zeit, da es ihrer bedarf; wobei sie denn auch mit ihrer gewöhnlichen Sparsamkeit verfahren ist. Wie nämlich die weiblic! he Ameise, nach der Begattung, die fortan überflüssigen, ja, für das Brutverhältniß gefährlichen Flügel verliert; so meistens nach einem oder zwei Kindbetten, das Weib seine Schönheit; wahrscheinlich sogar aus dem selben Grunde.

Dem entsprechend halten die jungen Mädchen ihre häuslichen, oder gewerblichen Geschäfte, in ihrem Herzen, für Nebensache, wohl gar für bloßen Spaß: als ihren allein ernstlichen Beruf betrachten sie die Liebe, die Eroberungen und was damit in Verbindung steht, wie Toilette, Tanz u. s. w.

Je edler und vollkommener eine Sache ist, desto später und langsamer gelangt sie zur Reife. Der Mann erlangt die Reife seiner Vernunft und Geisteskräfte kaum vor dem acht und zwanzigsten Jahre; das Weib mit dem achtzehnten. Aber es ist auch eine Vernunft danach: eine gar knapp gemessene. Daher bleiben die Weiber ihr Leben lang Kinder, sehn immer nur das Nächste, kleben an ! der Gegenwart, nehmen den Schein der Dinge für die Sache und ziehn Kleinigkeiten den wichtigen Angelegenheiten vor. Die Vernunft nämlich ist es, vermöge deren der Mensch nicht, wie das Thier, bloß in der Gegenwart lebt, sondern Vergangenheit und Zukunft übersieht und bedenkt; woraus dann seine Vorsicht, seine Sorge und häufige Beklommenheit entspringt. Der Vortheile, wie der Nachtheile, die Dies bringt, ist das Weib, in Folge seiner schwächern Vernunft, weniger theilhaft; vielmehr ist derselbe ein geistiger Myops, indem sein intuitiver Verstand in der Nähe scharf sieht, hingegen einen engen Gesichtskreis hat, in welchen das Entfernte nicht fällt; daher eben alles Abwesende, Vergangene, Künftige, viel schwächer auf die Weiber wirkt, als auf uns, woraus denn auch der bei ihnen viel häufigere und bisweilen an Verrücktheit grenzende Hang zur Verschwendung entspringt. Die Weiber denken in ihrem Herzen, die Bestimmung! der Männer sei, Geld zu verdienen, die ihre hingegen, es durchzubringen; wo möglich schon bei Lebzeiten des Mannes, wenigstens aber nach seinem Tode. Schon daß der Mann das Erworbene ihnen zur Haushaltung übergiebt, bestärkt sie in dem Glauben. - So viele Nachtheile Dies alles zwar mit sich führt, so hat es doch das Gute, daß das Weib mehr in der Gegenwart aufgeht, als wir, und daher diese, wenn sie nur erträglich ist, besser genießen, woraus die dem Weibe eigenthümliche Heiterkeit hervorgeht, welche sie zur Erholung, erforderlichen Falles zum Troste des sorgenbelasteten Mannes eignet.

In schwierigen Angelegenheiten, nach Weise der alten Germanen, auch die Weiber zu Rathe zu ziehn, ist keineswegs verwerflich: denn ihre Auffassungsweise der Dinge ist von der unsrigen ganz verschieden und zwar besonders dadurch, daß sie gern den kürzesten Weg zum Ziele und überhaupt das zunächst Liegende ins Auge fa&sz! lig;t, über welches wir, eben weil es vor unserer Nase liegt, meistens weit hinwegsehn; wo es uns dann Noth thut, darauf zurückgeführt zu werden, um die nahe und einfache Ansicht wieder zu gewinnen. Hiezu kommt, daß die Weiber entschieden nüchterner sind, als wir; wodurch sie in den Dingen nicht mehr sehn, als wirklich da ist; während wir, wenn unsere Leidenschaften erregt sind, leicht das Vorhandene vergrößern, oder Imaginäres hinzufügen.

Aus der selben Quelle ist es abzuleiten, daß die Weiber mehr Mitleid und daher mehr Menschenliebe und Theilnahme an Unglücklichen zeigen, als die Männer: hingegen aber im Punkte der Gerechtigkeit, Redlichkeit und Gewissenhaftigkeit, diesen nachstehn. Denn in Folge ihrer schwachen Vernunft übt das Gegenwärtige, Anschauliche, unmittelbar Reale eine Gewalt über sie aus, gegen welche die abstrakten Gedanken, die stehenden Maximen, die festgefaßten Entschl! üsse, überhaupt die Rücksicht auf Vergangenheit und Zukunft, auf Abwesendes und Entferntes, selten viel vermögen.

- Demgemäß wird man als den Grundfehler des weiblichen Charakters Ungerechtigkeit finden. Er entsteht zunächst aus dem dargelegten Mangel an Vernünftigkeit und Ueberlegung, wird zudem aber noch dadurch unterstützt, daß sie, als die schwächeren, von der Natur nicht auf die Kraft, sondern auf die List angewiesen sind: daher ihre instinktartige Verschlagenheit und ihr unvertilgbarer Hang zum Lügen. Denn, wie den Löwen mit Klauen und Gebiß, den Elephanten mit Stoßzähnen, den Eber mit Hauern, den Stier mit Hörnern und die Sepia mit der wassertrübenden Tinte, so hat die Natur das Weib mit Verstellungskraft ausgerüstet, zu seinem Schutz und Wehr, und hat alle die Kraft, die sie dem Manne als körperliche Stärke und Vernunft verlieh, dem Weibe in Gestalt je! ner Gabe zugewendet. Die Verstellung ist ihm demnach angeboren, deshalb auch fast so sehr dem dummen, wie dem klugen Weibe eigen. Von derselben bei jeder Gelegenheit Gebrauch zu machen ist ihm daher so natürlich, wie jenen Thieren, bei Angriff, sogleich ihre Waffen anzuwenden, und empfindet es sich dabei gewissermaßen als seine Rechte gebrauchend. Darum ist ein ganz wahrhaftes, unverstelltes Weib vielleicht unmöglich. Eben deshalb durchschauen sie fremde Verstellung so leicht, daß es nicht rathsam ist, ihnen gegenüber, es damit zu versuchen. - Aus dem aufgestellten Grundfehler und seinen Beigaben entspringt aber Falschheit, Treulosigkeit, Verrath, Undank u. s. w. Der gerichtlichen Meineide machen Weiber sich viel öfter schuldig, als Männer. Es ließe sich überhaupt in Frage stellen, ob sie zum Eide zuzulassen sind. - Von Zeit zu Zeit wiederholt sich überall der Fall, daß Damen, denen nichts abgeht, in Kaufmannsläde! n etwas heimlich einstecken und entwenden. Weil im Grunde die Weiber ganz allein zur Propagation des Geschlechts da sind und ihre Bestimmung hierin aufgeht; so leben sie durchweg mehr in der Gattung, als In den Individuen, nehmen es in ihrem Herzen ernstlicher mit den Angelegenheiten der Gattung, als mit den individuellen. Dies giebt ihrem ganzen Wesen und Treiben einen gewissen Leichtsinn und überhaupt eine von der des Mannes von Grund aus verschiedene Richtung, aus welcher die so häufige und fast normale Uneinigkeit in der Ehe erwächst.

Das niedrig gewachsene, schmalschultrige, breithüftige und kurzheinige Geschlecht das schöne nennen konnte nur der vom Geschlechtstrieb umnebelte männliche Intellekt: in diesem Triebe nämlich steckt seine ganze Schönheit. Mit mehr Fug, als das schöne, könnte man das weibliche Geschlecht das unästhetische nennen. Weder für Musik, noch Poesie, noch bildende Künste hab! en sie wirklich und wahrhaftig Sinn und Empfänglichkeit; sondern bloße Aefferei, zum Behuf ihrer Gefallsucht, ist es, wenn sie solche affektiren und vorgeben. Das macht, sie sind keines rein objektiven Antheils an irgend etwas fähig, und der Grund hievon ist, denke ich, folgender. Der Mann strebt in Allem eine direkte Herrschaft über die Dinge an, entweder durch Verstehen oder durch Bezwingen derselben. Aber das Weib ist immer und überall auf eine bloße indirekte Herrschaft verwiesen, nämlich mittels des Mannes, als welchen allein es direkt zu beherrschen hat. Darum liegt es in der Weiber Natur, Alles nur als Mittel, den Mann zu gewinnen, anzusehn, und ihr Antheil an irgend etwas Anderem ist immer nur ein simulirter, ein bloßer Umweg, d. h. läuft auf Koketterie und Aefferei hinaus.

Sie sind sexus sequior [das geringere Geschlecht], das in jedem Betracht zurückstehende, zweite Geschlecht, dessen Schwäche man demnach schonen soll, aber welchem Ehrfurcht zu bezeugen über die Maßen lächerlich ist und uns in ihren eigenen Augen herabsetzt. Als die Natur das Menschengeschlecht in zwei Hälften spaltete, hat sie den Schnitt nicht gerade durch die Mitte geführt. Bei aller Polarität ist der Unterschied des positiven vom negativen Pol kein bloß qualitativer, sondern zugleich ein quantitativer. - So haben eben auch die Alten und die orientalischen Völker die Weiber angesehen und danach die ihnen angemessene Stellung viel richtiger erkannt als wir mit unsrer altfranzösischen Galanterie und abgeschmackter Weiberveneration, dieser höchsten Blüthe christlich-germanischer Dummheit, welche nur gedient hat, sie so arrogant und rücksichtslos zu machen, daß man bisweilen an die heiligen Affen in Benares erinnert wird, welche, im Bewußtsein ihrer Heiligkeit und Unverletzlichkeit, sich Alles und Jedes erlaubt halten.

آموزش زبان کردی

راهنمای مختصری از نوشتن زبان کردی

برای نوشتن زبان کردی، غالباً از الفبای عربی استفاده ميشود، اما برای کم شدن فاصله ی نوشتار با گفتار و نيز بيان برخی از ویژگیهای زبان کُردی، تغیراتی چند در این رسم الخط وارد شده است، که به اختصار بیان می شود

حرکات و اعراب در رسم الخط کردی

زَبَر(فتحه). به جای گذاشتن علامت فتحه روی حروفی که این حرکت را دارند، به آخر آن حروف حرف "ه" اضافه میشود. مثال: حَسَن = حه سه ن ، بَهمَن = به همه ن بَرادَر= به راده ر

زیر (کسره) . در وسط کلمه "مـێــو" و در حالت پیوستگی به آخر کلمه یا آزاد "ێ" نوشته میشود. مثال: کِتاب = کێتاب ، زِمستان = زێمێستان ، پسر =پێسه ر .

پیش(ضمّه) . ضمّه کوتاه را یک واو و ضمّه کشیده را دو واو مینویسند.

مثال: کُوردستان = کوردستان

 تشدید(ــّــ). حروف مشدّد به صورت تکرار حروف نشان داده می شوند.

مثال: محُمّد = موحه ممد ، مکّه = مه ککه

 کسره ی کوتاه. صوتی کوتاه نزدیک به صوت کسره است که در رسم الخط لاتین به صورت "I" نشان داده میشود، عرب آن را کسره ی مختسسه یعنی کسره ی دزدکی میخوانند. و در عربی هیچ گونه علامت بخصوصی ندارد. ولی در بعضی از کتابها با گذاشتن یک علامت ساکن کلمه را به دو سیلابی تبدیل میکنند .

مثال : بین^گ = سیلاب اول " بیـــت" و سیلاب دوم "نگ" . به این ترتیب حرف "ن" با این کسره ی کوتاه بیان شده است.

 الف(ا) . در وسط یا آخر کلمه می آید و معادل حرف الف در وسط و آخر کلمات فارسی است؛ و در اوّل کلمه ، همزه ( ئـــ ) می آید .

مثال: باران = باران ، آشنا = ئاشنا ، آلاچیغ = ئالاچیغ

 نشانه های اصواتی که از خصوصیات زبان عربیند و در زبان کردی نیستند. از الفبای کردی حذف شده اند. از قبیل: ث، ص، ذ، ض، ط و ظ، که کردان آن را تلفظ نمیکنند و در الفبا جایی ندارند. به جای "ث" و "ص" از حرف "س" و به جای "ذ"،"ض"، "ذ" و"ظ" از حرف "ز" استفاده میشود. و همچنین جای "ط" را "ت" گرفته است.

 نشانه های اصواتی که در زبان کردی تلفظ میشوند و زبان عربی فاقد آنهاست، با علایم ویژه نشان داده و به الفبای کردی افزوده اند، که عبارتند از : "پ"، "چ"، "ر"، "ژ"، "ڤ"، "گ"، "ڵ"، "ۆ"، "ێ".

حرف "ڤ" معادل v در خط لاتین، نمایانگر صوتی است که فارسی زبانان یا به طور اصح تهرانیان در تلفظ کلمات "اوّل" و "مرودشت" در مورد حرف واو دارند.

حرف "ڵ" در زبان فارسی تلفظ نمی شود و در میان زبانهای ایرانی، از اختصاصات زبان کردی است. برای تلفظ این حرف باید سطح بیشتری از نّک زبان را به سقف دهان چسپاند و آنگاه صدای "ل" را از ته دهان تلفظ کرد.

حرف "ۆ" واو مجهول در زبان فارسی امروز نیست. برای تلفظ آن مانند تلفظ واو لب را گرد کرده و دهان قدری بیشتر باز میکنیم .

حرف "ێ" (یای مجهول) در فارسی هم تلفظ میشود و در واقع شبیه کسره ایست که زیر حرفی قرار بگیرد. مثال : کِتاب = کێتاب .

باید دانست که "ڵ" هیچگاه در اول کلمه نمی آید و بر عکس اگر کلمه ای با حرف "ر" شروع شده باشد حتماً "ر" بزرگ تلفظ میشود.

جدول مقایسه ای حروف الفبای کردی

آوانویسی          اسم            شکل                                       حرف معادل فارسی

                هه مزه        ئـــ                                                       ا                  a  

بێ             بـــ - لـبــ - ــب - ب بـــ - لــبــ - لــب -          ب                  b  

پێ             پـــ - لـپـل- لـپ - پ پـــ - لـپـل- لـپ -           پ                  p  

تێ             تــ -لــتـ - لـت - ت تــ -لــتـ - لـت -               ت                  t   

جیم             جـ - لـجـ - لـج - ج جـ - لـجـ - لـج -              ج                 j   

              چێ             چـ - لـچـ - لـچ - چ چـ - لـچـ - لـچ -              چ                c   

حێ             حـ - لـحـ - لـح - ح حـ - لـحـ - لـح -              ح                h   

خێ             خـ - لـخـ - لـخ - خ خـ - لـخـ - لـخ -              خ                x   

دال             ـد - د ـد -                                              د                d   

رێ             ر                                                        ر                r   

رێ بزرگ     ر                                                        ر               r   

زێ             ز                                                        ز                z   

ژێ             ژ                                                        ژ               Z   

               سین            سـ - ـسـ - ـس - س سـ - ـسـ - ـس -             س               s   

شین             شـ - ـشـ - ـش - ش شـ - ـشـ - ـش -             ش              s   

 عین             عـ - ـعـ - ـع - ع عـ - ـعـ - ـع -                   ع              ،   

غین             غـ - ـغـ - ـغ - غ غـ - ـغـ - ـغ -                   غ             x   

فێ              فـ - ـفـ - ـف - ف فـ - ـفـ - ـف -                  ف               f   

ڤێ              ڤـ - ـ ـڤـ - ـڤ ـ                                        ڤ              v   

قاف            قـ - ـقـ - ـق - ق قـ - ـقـ - ـق -                      ق             q   

کاف            کـ - ـکـ - ـک - ک کـ - ـکـ - ـک -               ک            k   

گاف         گـ - ـگـ - ـگ - گ گـ - ـگـ - ـگ -                گ              g   

لام           لـ - ـلـ - ـل - ل لـ - ـلـ - ـل -                         ل               l   

لام بزرگ       ڵـ - ـڵـ - ـڵ -                                            ڵ           l   

میم            مـ - ـمـ - ـم - م مـ - ـمـ - ـم -                        م             m  

نون          نـ - ـنـ - ـن - ن نـ - ـنـ - ـن -                       ن               n  

واو            و                                                          و              w 

واو مجهول      ۆ           o 

هێ            هـ - ـهـ - ـه - ه هـ - ـهـ - ـه -                      ه               h 

یێ             یـ - ـیـ - ـی - ی یـ - ـیـ - ـی -                     ی               y 

 یای مجهول           ێـ - ـێـ - ـێ - ێ      e 

علم بهتر است يا ثروت؟

این موضوعی دیرآشنا برای همه ماست که روزی در خردی از زبان آموزگاری بعنوان موضوع انشای نشست آینده شنیده ایم و شب هنگام بی آنکه تجربه ای از زیر و بم زندگانی یا حتی درک روشنی از خود و آینده خود داشته باشیم، سخت در پی یافتن پاسخی برای این پرسش بودیم. پرسشی که گونه ای دسته بندی را در خود نهفته دارد و مردم را بر اساس زر یا دانش اندوزی در دو دسته جای می دهد که گرچه تلخ می نماید اما پربیراه هم نیست چرا که این سرشت زمانه است که زراندوزان کمتر از دانش و فرهنگ بهره برند و دانشیان را جز رنج بهره نیست. هر چند که دلمان در این سبک و سنگین کردن شاید به آن دیگری گرایش داشت اما پندمان می دادند که علم بهتر است و ما می نوشتیم که البته علم بهتر است. به ما گفتند علم بیاندوزیم تا زر کسب کنیم و ما گام در این راه گذاشتیم اما چو پای زر به میان آمد دیدم که چه گناهیست دانستن. چون چشم باید بست و دانش باید فروخت و بخوانید داستان رنج دانستن را از زبان مردی از بزرگانمان که چه کنایه میزند بر نادانان که نه مرد این ره بوده اند:

فريدون مشيری:

پند (برای پدرم و پسر کوچکم)

ميراث پدر خواهی؟

- علم پدر آموز

(سعدی)

هان اي پدر پير كه امروز

مي نالي از اين درد روانسوز،

علم پدر آموخته بودي

(واندم كه خبر دار شدي سوخته بود)

افسرده تن و جان تو در خدمت دولت

قاموس شرف بودي و ناموس فضيلت

وين هر دو ، شد از بهر تو اسباب مذلت.

چل سال غم رنج ببين با تو چه ها كرد

دولت، رمق و روح ترا از تو جدا كرد

چل سال ترا بردۀ انگشت نما كرد

وآنگاه چنين خسته و آزرده رها كرد

از مادر بيچاره من ياد كن امروز :

هي جامه قبا كرد

خون خورد و گرو داد و غذا كرد و دوا كرد

جان بر سر اين كار فدا كرد.

هان اي پدر پير!

كو آن تن و آن روح سلامت؟

كو آن قد و قامت؟

فرياد كشد روح تو، فرياد ندامت !

علم پدر آموخته بودي

واندم كه خبر دار شدي، سوخته بودي

از چشم تو آن نور كجا رفت؟

آن خاطر پر شور كجا رفت؟

(ميراث پدر) هم سر اين كار هبا، رفت

وان شعله كه بر جان شما رفت،

دودش همه در ديده ما رفت.

امروز تو ماندی و همین درد روانسوز،

نفرین نکند سود به استاد بدآموز!

چل سال اگر خدمت بقال نمودي

امروز به اين رنج گرفتار نبودي!

هان اي پدر پير،

چل سال در اين مهلكه راندي،

عمري به (تماشا) و (تحمل) گذراندي،

ديدي همه ناپاكي و خود پاك بماندي،

آوخ! كه مرا نيز بدين ورطه كشاندي!

علم پدر آموخته ام من !

چون او همه در دام بلا سوخته ام من

چون او همه اندوه و غم اندوخته ام من.

اي كودك من، مال بيندوز.

وان علم كه گفتند، مياموز